Neither house is quite safe…

At noon of the day, I am visualizing myself in the house of someone I have never known. I imagine I am entering her bathroom, flowing into her belongings. Identifying her from all these traces and to be eyed by her at a stroke...

It's a terrible moment for both of us. At that moment, we are both the other to each other.

I am the one who is morally wrong in the system. At this point my curiosity is not enough to justify anything to any norm. I am in her private space. How bizarre, even when I talk like this, I find myself righteous somewhere in my mind. Is human such a being? A delusion arises in my mind that my curiosity can pave the way for me to do anything, and I reject morality or all this ridiculous property.

On the other hand, I agree with my mind that all houses are not really safe when I think about their own dynamics, secrets, violence or relationship manners.

Neither house is warm or safe. They all have their own little scary aspects. It is possible to discover all these traces in the drawers in the cabinets or in the photographs.

Deceased kith and kin, close relatives separated after terrible arguments, title deeds taken, title deeds given, property insanity...

Dreams about the future that we can reach in cut magazines, notes written for a specific purpose, or maybe even a very simple kitchen list are the identity faces of the house. The house gets bigger by acquiring meaningless identities. It outgrows constantly.

It grows and hoards hungrily, voraciously and persistently. This is something it does continually!

It grows to get approval, it grows to get identity, it grows to frighten, it grows to invite!

Houses are boxes aligned vertically or horizontally on the terra, clinging to life with an instinctive and persistent tie.

The terra needs to be shaken once in a while. When I pat my strange dog nose trying to get rid of the fleas to her wet nose, we will both find peace at the same latitude.

Hiç bir ev  tam anlamıyla huzurlu ya da güvenli değildir...

Günün öğlen saatlerinde kendimi hiç tanımadığım birinin evinde hayal ediyorum. Onun  banyosuna girdiğimi, onun eşyalarını karıştırdığımı düşünüyorum. Tüm bu izlerden onu tanımlamayı ve bir anda onun tarafından izlenmeyi...

İkimiz içinde korkunç bir an. İkimizde birbirimiz için ötekiyiz.

Ahlaki olarak sistem içersinde hatalı olan benim. Burada merakım hiçbir şeyi herhangi bir norma oturtmak için yeterli değil. Onun özel alanındayım.Ne tuhaf  bu şekilde konuşurken bile zihnimde bir yerde  kendimi haklı buluyorum. insan böyle bir varlık mı? Merakım her şeyi yapmama zemin hazırlayabilirmiş gibi bir yanılgı oluşuyor zihnimde ve reddediyorum ahlakı ya da tüm bu saçma mülkiyeti.

Öte yandan tüm evlerin kendi dinamiğini sırlarını şiddetini ya da ilişki şekillerini düşününce gerçekten güvenli olmadığı konusunda zihnimle anlaşıyorum.

Hiçbir ev sıcak ya da güvenli değil. Hepsinin kendi küçük korkutucu yanları var. Dolap içlerinde çekmecelerde ya da fotoğraflarda tüm bu izlere rastlamak mümkün. 

Ölmüş aile yakınları,  berbat tartışmalar sonucu ayrılan yakın akrabalar, alınmış tapular,  verilmiş tapular, mülkiyet deliliği! 

Kesilmiş dergilerden ulaşabileceğimiz geleceğe yönelik hayaller, belirli bir amaca yönelik yazılmış notlar,  ya da  belki de çok basit bir mutfak listesi bile evin kimliği halindedir. Ev anlamsız kimlikler edinerek büyür. Sürekli büyür.

Aç, obur,  ısrarcı bir şekilde büyür ve biriktirir. Hiç durmadan yaptığı bir şeydir bu ! 

Onay almak için büyür, kimlik edinmek için büyür, korkutmak için  büyür, davet etmek için büyür... 

Evler,  içgüdüsel ve ısrarcı bir bağla yaşama sıkı sıkıya tutunan, toprağa dikey ya da yatay dizilen kutulardır.

Arada bir toprağın silkelenmesi gerek. Üzerindeki pirelerden kurtulmaya çalışan o tuhaf köpek, burnumu nemli burnuna değdirdiğimde ikimizde huzur bulacağız aynı enlemde.